REMINDING ME: Nyaungshwe,Myanmar

 เมืองหยองห้วย (หย่องฉ่วยหรือยองชเว) เป็นเมืองเล็กๆที่นักท่องเที่ยวจะมาลงเรือเพื่อไปทะเลสาบอินเล ที่จริงๆแล้วเป็นเมืองที่น่ารักมาก ผู้คนยิ้มแย้มทักทายตลอดเส้นทาง ถึงแม้เราจะขี่จักรยานหลงเข้าไปในบ้านเค้าก็ตามที เส้นทางที่มีคลองกั้นตัดกันไปมาในบางพื้นที่ทำให้มีถนนเล็กถนนน้อยขี่เล่นได้ไปเรื่อยเปื่อย หรือหลงไปจนหาทางกลับไม่ได้แล้วไม่อยากขี่กลับทางเดิม ก็สามารถเอาจักรยานลงเรือให้มาส่งในจุดสำคัญได้ ซึ่งถ้าออกนอกเมืองไปนิดจะเป็นถนนดินเล็กๆให้เราขี่ไปตามท้องนาและบ้านคน ซึ่งส่วนใหญ่ขี่ไปเรื่อยๆจะเป็นทางตัน แต่ในถนนใหญ่จะไม่ค่อยเป็นมิตรกับนักถีบซักเท่าไหร่นักเพราะมีทั้งรถบรรทุกขนาดใหญ่ รถขนของทางการเกษตร เกวียนที่ใช้ลาลากและอื่นๆอีกมากมายที่ใช้ร่วมกันบนถนนอันค่อนข้างแคบ

ที่นี่มีวัดที่ควรเข้าไปเยื่อมชมสองวัดคือ Shwe Yaunghwe Kyaung ที่เราจะเห็นหน้าต่างที่เป็นวงรี เป็นที่เรียนหนังสือของเณร และมีวิหารเจดีย์ที่ประดับภาพด้วยกระจกสีสวยงามมาก อยู่ห่างออกจากเมืองไปสองกม.

อีกวัดที่อยู่ในเมืองซึ่งมีความเก่าแก่ที่สุดนั่นคือวัดYadana Man Aung Paya ที่ด้านในจะมีของเก่าที่ชาวบ้านนำมาถวายให้เก็บรักษา และพระพุทธรูปที่งดงาม

อาหารอย่างก๋วยเตี๋ยวพื้นเมืองของรัฐฉานก็อร่อยดี รสไม่จัด ใส่ถั่วใส่งาขาวรสกลมกล่อม ตัดเลี่ยนด้วยผักดอง ใส่พริกป่นคั้วน้ำมัน

วันนี้เราเลือกพักที่โรงแรมเพิ่งเปิดใหม่ชื่อว่า Immana Grand Inleโอ่อ่ากว่าที่นึกไว้ พนักงานก็ใจดีอัพเกรดห้องให้ในยามที่ไม่มีนักท่องเที่ยวซักเท่าไหร่ มีจักรยานให้ขี่เล่นฟรีอีกด้วย ที่ตั้งจะอยู่ตรงข้ามกับ Nyaungshwe cultural museum ที่ไม่ได้พลุกพล่าน และไม่ใกล้ท่าเรือสักเท่าไหร่ หากใครที่คิดอยากจะอยู่ใกล้ริมน้ำในเมืองนี้ก็ขอย้ำให้คิดให้ดีๆ เพราะเสียงเรือหางยาวนับร้อยๆลำเป็นพันๆเที่ยวอาจจะทำให้คุณเปลี่ยนใจเปลี่ยนที่นอนกันได้เหมือนกัน

Nyaungshwe Cultural Museum หอเจ้าฟ้าที่ไม่ได้โดนทำลาย

Nyaungshwe Cultural Museum หอเจ้าฟ้าหยองห้วย ตั้งอยู่ที่เมืองหยองห้วย (หย่องฉ่วยหรือยองชเว) ที่อยู่ติดกับทะเลสาบอินเล ที่สร้างขึ้นในปี 1913 ในสมัยของเจ้าฟ้าส่วยแต้ก (เป็นประธานาธิบดีคนแรกของสหภาพพม่า) ตัวอาคารผสมผสานศิลปะมัณฑะเลย์กับอมราปุระที่เข้ากับความเป็นฉานอย่างลงตัว อาคารมีด้วยกันสองชั้น โดยชั้นล่างก่ออิฐและชั้นบนสร้างด้วยไม้ มีอาคารสามหลังติดกัน

ภายในหอมีแท่นประทับบัลลังก์ทองสำหรับให้เจ้าฟ้าประกาศราชโองการและว่าราชการ นอกจากนี้ยังมีห้องโถงใหญ่สำหรับจัดพิธีต่างๆ

ปัจจุบันใช้เป็นที่จัดแสดงพิพิธภัณฑ์ ที่แสดงเครื่องใช้ไม้สอยรวมทั้งเครื่องแต่งกายของเจ้าฟ้าและมหาเทวี เมืองยองห้วยมาก่อน (ก่อนหน้านี้ที่นี่จะเรียกว่าเป็นที่จัดแสดงหอพระพุทธรูป)หรือจะมีบางส่วนที่เป็นจากที่อื่นๆที่ยังคงหลงเหลืออยู่ ซึ่งในสมัยที่นายเนวินยึดอำนาจในปี พ.ศ. 2505 เจ้าฟ้าของเมืองต่างๆถูกจับตัวขังคุกอยู่เป็นเวลานาน ข้าวของสมบัติถูกยึดริบและริดรอนฐานันดรที่เคยมีกันมา

ถ้าจะว่าไปที่นี่ยังคงมีกลิ่นอายของความเศร้าในเรื่องที่ว่านั้นอยู่ มันอบอวลจนทำให้ผู้มาเยือนรู้สึกถึงสิ่งเหล่านั้นได้ โดยที่นิทรรศการทั้งหมดมิได้กล่าวถึงเลยก็ตาม แต่ทั้งหมดทั้งมวลจนเวลาผ่านมาจนปัจจุบัน ที่ทางการได้ผ่อนปรนจนทำให้คนแห่งรัฐฉานได้มาจัดแจงดำเนินงานในส่วนของการบริหารพิพิธภัณฑ์ทั้งหมดเอง จากที่นี่ที่เคยเป็นแค่หอจัดแสดงพระพุทธรูป และมีการห้ามบอกที่ไปที่มาของสถานที่แห่งนี้ รวมถึงป้ายข้อมูลความเป็นเจ้าของของวัตถุที่จัดแสดงต่างๆ ซึ่งก็นับเป็นเป็นความฉลาดของผู้มีอำนาจ ที่เริ่มเคารพในความหลากหลายของชาติพันธ์ุที่ควรจัดเก็บรักษาไว้  

ที่รู้สึกดีที่สุดกับทางการ ก็คือการพับเก็บยกเลิกโครงการตลาดนัดกลางคืนที่จะมาจัดตั้งภายในสถานที่แห่งนี้ ถ้าเป็นเช่นนั้น สถานที่ที่มีโครงสร้างอันงดงามอย่างโศกเศร้า คงวุ่นวาย ขาดสเน่ห์ที่มีอยู่ดั้งเดิมไปอย่างหมดสิ้น

และถึงแม้ที่นี่จะไม่ได้ถูกทุบทำลายเหมือนหอเจ้าฟ้าที่เชียงตุง แต่ความน้อยนิดของข้าวของที่แสดงโชว์ก็พอจะทำให้รู้สึกถึงได้ว่าอะไรเป็นอะไร บางคนกล่าวไว้ว่าสถานที่แห่งนี้อยู่รอดมาได้เพราะมีการสาปแช่งสำหรับผู้ที่คิดจะทำลาย หลังจากที่หอเจ้าฟ้าที่เชียงตุงถูกย่ำยี และทางการได้นำเศษซากไม้จากในวังถูกเอามาทำเป็นสะพาน ส่วนเศษอิฐปูนถูกเอามาถมถนนเพื่อให้คนทั่วไปมาเหยียบย่ำ  เหตุการณ์นี้มันสร้างความร้าวรานให้กับชาวฉานเป็นจำนวนมาก

ทรัพย์สินและหอที่ประทับหลายแห่งถูกจัดถวายแด่วัด หรือของหลายอย่างก็ยังคงถูกซ่อนฝังหรือกระจัดกระจายไปยังที่ต่างๆเท่าที่ในเวลาช่วงแห่งความวุ่นวายนั้นเกิดขึ้น จึงทำให้ความเหงาหงอยเกิดขึ้นในพิพิธภัณฑ์แห่งนี้

แต่ทว่ามันกลับสร้างบรรยากาศแห่งความหดหู่ที่คนรุ่นใหม่ควรเข้ามาสัมผัส สถานที่แห่งนี้ Nyaungshwe Cultural Museum จึงควรอยู่ในลิสที่ควรจะต้องมาอีกแห่งหนึ่ง ถ้ามีโอกาสได้มาเยือนอินเล แห่งรัฐฉาน

ท่องเที่ยวอินเล แล้วจะถ่ายรูปให้สวยเหมือนกับตาเห็นนั้นเป็นเรื่องที่ยากมาก การที่มีเส้นขอบฟ้ากับความเวิ้งว้าง ไม่มีฉากหลังที่ใกล้ๆช่วยในเรื่องการทำให้สิ่งที่ถ่ายโดดเด่น แม้การเอียงกล้องเล็กน้อยก็ทำให้รู้สึกหงุดหงิดเวลากลับมาดูภาพที่ถ่าย

ในตอนแรกที่พยายามหารูปในอินเตอร์เน็ตว่าจะแวะมาเที่ยวดีหรือเปล่า ก็พบกับรูปจำนวนมากที่ได้สร้างความลังเลใจ เพราะรูปส่วนใหญ่จะคล้ายๆกับพัทลุงทะเลน้อยบ้านเรา หรือตามตรอกคลองชานเมืองใกล้กรุงเทพ แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจเลือกที่จะมาแวะเวียน เพราะก็เคยตกหลุมรักกับทะเลน้อยมาแล้วอย่างจัง และก็คิดว่าที่นี่ก็คงจะเป็นแบบเดียวกันที่ถ่ายรูปไม่ค่อยขึ้น แต่ถ้าได้มาคงชุ่มชื่นใจแบบที่เคยเป็นกับพัทลุง

และถึงแม้ใครหลายคนจะค่อนขอดและรู้สึกไม่ดีกับชาวประมงที่ไม่ได้มาทำการหาปลา แต่มาหากินกับนักท่องเที่ยวในการเป็นแบบถ่ายรูป แต่เรากลับมองว่าเป็นความน่าเอ็นดูของทางการหรือบางคนก็เป็นเหมือนนักแสดงประจำที่รีสอร์ทได้จ้างมา ด้วยความที่กลัวนักท่องเที่ยวจะไม่ได้เห็นในสิ่งที่คาดหวังไว้ตามภาพโปสการ์ด  การจับปลาด้วยเครื่องมือแบบดั้งเดิมนั้นเป็นไปได้ยาก เพราะปริมาณปลามีน้อยลง ส่วนใหญ่จะใช้วิธีขึงอวนแล้วใช้ไม้พายฟาดน้ำให้ปลาว่ายมาติดแทน หากลองนึกดูว่าปริมาณเรือนักท่องเที่ยวที่มีอย่างมากมายต่างแห่จอดเยี่ยมชมคนทำมาหากินด้วยการจับปลาจริงๆ ก็คงจะเป็นหายนะสร้างความขุ่นเคืองให้กับผู้ที่อยู่อาศัยอย่างแน่นอน(ในบางครั้งคนขับเรือจะสังเกตุว่าชาวประมงขึงอวนเสร็จเรียบร้อยดีหรือยัง ถ้าใช่การขับเรือเข้าไปใกล้ๆก็เป็นการไล่ปลาอย่างนึงที่ไม่ได้เป็นการรบกวน)

ชาวบ้านต่างซาบซึ้งใจกับนักท่องเที่ยวที่มาเยี่ยมชมจนสร้างรายได้ที่ก่อให้เกิดคุณภาพชีวิตที่ดีขึ้น จึงเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ที่หลายภาคส่วนอาจจะมีนิทรรศการปะปนไปกับวิถีชีวิตจริงอยู่บ้าง ในเรื่องนี้เราจะหรี่ตาเพื่อเพ่งจับผิดหรือเลือกที่จะเปิดใจให้กว้าง คิดให้น้อยลงแล้วยิ้มรับกับบรรยากาศที่เกิดขึ้นอย่างมีความสุขก็ล้วนแล้วแต่เป็นเรื่องส่วนบุคคลทั้งสิ้น

ใครที่งบประมาณน้อยแล้วคิดว่าการไม่ได้พักรีสอร์ตริมทะเลสาบที่ราคาแพงจะทำให้อรรถรสนั้นจืดจางลง เราก็คงไม่ค่อยเห็นด้วยเพราะความสวยงามที่เราเห็นของที่นี่ไม่ใช่แค่ตัวเลสาบ แต่การได้ไปตลาดและวัดหรือการได้เข้าไปเดินในหมู่บ้านที่อยู่รอบๆนั้นต่างหากที่เป็นส่วนประกอบอันสำคัญที่จะทำให้อินเลนั้นอิ่มเอมใจ

การเที่ยวในทะเลสาบอินเล ที่นอกเหนือจากสถานที่หลักๆแล้ว สิ่งที่ควรสอบถามคนท้องที่ในเรื่องของปฎิทินตลาดนัดว่าจะตั้งอยู่ที่หมู่บ้านไหนก็เป็นเรื่องสำคัญ เพราะจะมีการหมุนเวียนเปลี่ยนที่กันอยู่ตลอด ถึงแม้สินค้าส่วนใหญ่จะเป็นของที่ระลึก แต่มันก็ทำให้สถานที่นั้นๆดูคึกคักมากกว่าปกติ ซึ่งถ้ามีตลาดนัดลอยน้ำ(ตอนนี้ขึ้นฝั่งกันหมดแล้ว)ก็ควรที่จะไปสถานที่นั้นๆกันก่อนที่ความมีชีวิตชีวาจะซาลง ( ก่อน10 โมงเช้า) ในครั้งนี้ตลาดมีอยู่ที่หมู่บ้านวยามา Ywama เป็นหมู่บ้านแรกๆที่ได้ถูกพัฒนาส่งเสริมสำหรับการท่องเที่ยว หากไม่ได้มีตลาดนัดที่นี่แล้ว เรือส่วนใหญ่ก็จะขับชมหมู่บ้านแบบผ่านๆหรือจอดแวะรับประทานอาหารตามร้านและเดินเล่นชมบ้านไม้ในระแวกนั้นกันเฉยๆ

อีกที่นึงที่อยากจะแนะนำคือหมู่บ้าน Maing Thauk ที่มีสะพานไม้ทอดยาวกว่า 400 เมตรทอดตัวเป็นท่าเรือเชื่อมกับฝั่งถนน ด้านบนเขามีเจดีย์วัดป่า (ေတာရေက်ာင္း) ที่สามารถมองเห็นวิวทะเลสาบในมุมสูงได้ ซึ่งการเดินขึ้นไปใช้เวลาพอสมควรหรือจะว่าจ้างมอเตอร์ไซค์เพื่อขึ้นไปก็ลองสอบถามแถวท่าเรือดูได้ คนนิยมมาที่นี่ด้วยรถหรือขี่จักรยาน แต่หลายคนนิยมมาเดินเพื่อเล่นจอดเรือ พักฆ่าเวลารอให้พระอาทิตย์คล้อยต่ำ ขากลับเข้าฝั่งจะได้ชมความงามของแสงยามเย็นในทะเลสาบโดยที่ใช้เวลากลับฝั่งไม่นานนัก

REMINDING YOU

การเดินทางโดยเครื่องบิน